Toko Online@Bajuku

Rabu, 09 Januari 2013

CARPON




Mang Sodik

  
TEU pernah kuring manggihan jalma nu tina beungeutna teu weleh nembongkeun sumanget salainti Mang Sodik. Teu pernah. Sanajan keur cape, cahaya sumangetna tetep aya. Teu pernah pareum. Teu pernah aya kasedih. Kadang kuring ngagerentes, tina naon hate Mang Sodik dijieunna sahingga dina ekspresi beungeutna nu nembrak teh sumanget, sumanget jeung sumanget. Saolah-olah ieu dunya teh teu weleh ngagumbirakeun, taya kasusah. Padahal Mang Sodik teh ukur tukang bubur hayam nu tiap isuk ngadodorong gorobag  ngiderkeun daganganana...
Sora mangkokna nu ditakolan ngagambarkeun sumangetna. Ting ting ting...ting ting ting... Ritmena mandiri. Jalma sakomplek ieu mah apal, pasti Mang Sodik keur dagang bubur hayam. Ibu-ibu nu marales masak isuk-isuk pasti gura-giru kaluar ti imahna, megat Mang Sodik... Meuli buburna...
“Mang Sodik...bubuuurrrrr!”
“Mangga, Bu... Bade sabaraha mangkok?” Tembal Mang Sodik bari nyampeurkeun ngadorong rodana. Sora kreot-kreot tina roda gorobagna nu geus kolot...tah sarua kadenge sumangetna, beuki cepet.
“Dua mangkok we, Mang...”
“Sagorobag oge mangga, Bu, he he he... Ah, punten bu, heureuy...”
Nu rek meuli kadenge nyeuleukeuteuk.
“Hawatos nu sanes atuh Mang dipeser sadaya ku abdi mah...”
“Muhun ketang nya Bu he he...”
Biasana mah Mang Sodik tuluy talete.
“Nganggo kacang, Bu?”
“Saalit we, Mang..”
“Ladana?”
“Ah, teu kenging diladaan...kanggo budak da..”
Pon kitu deui mun nu meuli menta ditambahan naon-naonna.
“Daging hayamna ditambihan atuh, Mang..”
“Siap, Bu..” Bari bru ditambahan, teu tembong nyaah.
“Kecapna sing seueur, Mang..”
“Mangga, mangga....” Kecrot-kecrot kecapna ditambahan.
Jeung pamenta nu sejenna. Mang Sodik teu weleh ngaladenan nu meuli buburna kalayan sumanget jeung darehdeh. Jigana enya-enya manehna mah make filosopi “nu meuli teh raja”. Manehna hamba nu meuli. Rasa buburna mandiri, beda jeung nu batur. Pernah kuring iseng, mangkok eusi bubur teh dibalikeun, ajaib buburna henteu ragrag. Napel dina mangkokna bakating ku kentel.
Saentas ngaladenan nu meuli, manehna ngeureuyeuh deui. Nyampeurkeun langgananana nu geus ngadaragoan. Manehna mah tara gogorowokan natawarkeun daganganana. Cukup ku narokan mangkok, jalma sakomplek eta mah geus arapaleun.
Gorobagna memang geus kolot, tapi teu weleh bersih. Teu matak kagok nu mareuli. Dina kaca gorobagna aya tulisan tina sekotlait: BUBUR AYA MANG SODIK. RAOS PISAN. Beh ditu memang tulisanana lengkep: BUBUR AYAM... Tapi jigana hurup “M” na ragrag jeung teu pernah diganti deui...
Hiji waktu mah kuring kungsi ngomentar kana eta tulisan. “Hurup M – na ka manakeun, Mang?”
“He he, ragrag duka dimana. Tadina AYAM, eh terang-terang jadi AYA...” Cek Mang Sodik bari nyerengeh.
“Boa kagalohkeun kana bubur?” Kuring ngabanyolan.
“He he duka tah upami diarala kunu meser mah...” tetep nyerengeh.
“Naha atuh sanes diganti?”
“Ah, keun wae, Pa, malah sae janten ciri khas. Ongkoh bade AYAM, bade AYA, sadayana ge pada terang Mamang mah jualan bubur ayam, sanes nu lian he he..”
Kuring mesem. Alus tah alesanana teh....
Beh dieu, hurup S – na oge leungit. Atuh ayeuna mah kabacana teh: BUBUR AYA MANG ODIK... Teu komen kukumaha.. Asana mun ditanyakeun ge jawabna teh moal jauh ti kieu: “Ragrag duka di mana... Terang-terang janten ODIK we. Ongkoh bade SODIK bade ODIK jamana mah nu ieu-ieu keneh, he he..” Enya SODIK jeung ODIK mah teu pati pajauh ieuh...
Hiji waktu kuring jadi meuli bubur Mang Sodik nu pangpandeurina. Daganganana erep. Manehna ngitung duit ladang isuk eta. “Alhamdulillah...” Kadenge ngagerendeng bari ngabagi tilu duitna.
Kuring teu tahan pikeun nanya.
“Dibagi tilu kitu artos teh, Mang? Boa-boa keur mahugi sawareh?” Cek kuring.
“Ah, Si Bapa mah, bujeng-bujeng mahugi... Ieu mah modal..” Cek Mang Sodik bari nembongkeun bagian duit nu panglobana...”Nu ieu kanggo resiko dapur...” Manehna nembongkeun nu rada saeutik...”Tah nu ieu mah kanggo nabung...” Manehna nembongkeun duit nu kira-kira teh sarua jeung nu bagian kadua.
“Oh, sok nabung nya, Mang?”
“Nya, saalit-saalit, Pa... Tapi kieu cara mamang mah, dipisahkeun hancenganana samemeh dugika bumi. Ngahaja-haja hoyong nabung bari ngantosan sesa tina kaperluan mah, walah tara hade, seep deui seep deui. Alhamdulillah ku cara kieu mah tiasa gaduh sisimpenan. Yah, saha nu terang tiasa dianggo ongkos munggah haji he he...” Mang Sodik nyeuleukeuteuk tungtungna teh.
“Upama Mamang gaduh niat, naon wae bisa laksana, teu aya nu mustahil asal usahana soson-soson...” Cek kuring daria. Kuring teu nganggap omongan Mang Sodik tadi salaku heureuy. Mungkin wae manehna memang boga niat hayang munggah haji, saha nu apal. “Ku abdi didungakeun muga-muga Mamang tiasa munggah haji...”
“Amin...”
Sabenerna harita basa tas jajan bubur hayam Mang Sodik kuring kungsi mikir. Jalma leutik saperti Mang Sodik kadangkala ngalakukeun hal nu teu dilakonan ku jalma rea. Soal nabung misalna, kuring sorangan teu weleh hayang nabung, tapi teu pernah laksana. Kuring teu bisa nyisihkeun gajih pikeun nabung, kabeh erep keur pangabutuh. Kadangkala malah kurang, teu mahi sabulan gajih teh. Nabung teh jadi angen-angen we, mun geus rada ibur rek aya gajih ka 13 sok ngagerentes rek nyisihkeun keur nabung. Tapi mangsa kaluar mah bororaah bisa nabung, kabeh erep deui wae. Jalma saperti Mang Sodik cek kuring mah luar biasa. Najan panghasilanana leutik, tapi nyatana bisa nabung. Enya ketang, nabung teh sabenerna lain soal gede leutikna panghasilan, tapi gumantung kana kuatna niat dina nyisihkeun panghasilan...
Mang Sodik terus ngalakonan rutinitasna, jadi bagian di komplek paimahan ieu. Tiap isuk manehna ngadodorong gorobag dagang bubur hayamna. Jigana, taya saurang ge di dieu mah nu teu kungsi ngarasakeun kumaha pedona bubur hayam buatan Mang Sodik.
Aya diperlukeun. Mun pareng taya, jalma kaleungitan. Jalma silih tanya, ka mana Mang Sodik teu dagang. Sakali-sakali Mah Mang Sodik memang kungsi teu dagang, alatan gering atawa aya kaperluan ngadadak..
***
LIMA taun kuring pindah pagawean. Salila eta kuring teu pernah tepung deui jeung Mang Sodik. Lamun urut babaturan gawe teu hajatan mah, meureun kuring moal papanggih deui jeung Mang Sodik.
Make batik, kuring pangling nempo Mang Sodik. Beungeutna katempo leuwih ngeusi ayeuna mah. Tetep mancarkeun sumanget hirup nu teu pernah pareum. Angger darehdeh jiga bareto. Manehna nu pangheulana nanya teh...
“Masya Allah, ieu teh Pa Nana?” Cek Mang Sodik bari ngeupeul leungeun kuring pageuh pisan.
“Muhun, Mang, teu hilap kitu?” Cek kuring.
“Ah, piraku hilap atuh Pa, kapungkur pan Pa Nana pelanggan setia bubur hayam Mamang...he he...” Seurina masih cara bareto. “Damel di mana ayeuna Pa Nana teh?”
“Tebih Mang ayeuna mah, di pasisian....”
“Tos janten Kepala Sakola pastina oge nya?”
Kuring unggeuk.
“Alhamdulillah, Allah Maha Kawasa...”
“Masih icalan bubur hayam?”
“Masih, Pa. Upami teu icalan bubur hayam bade diparaban naon kulawarga Mamang he he he. Tapi ayeuna mah henteu dina roda, tapi gaduh kios nyalira di ruko payuneun komplek. Tos teu kaduga ngododorong rodana...he he...”
“Alhamdulillah aya kamajengan atuh...” Luar biasa tina tukang bubur hayam nu make gorobag, ayeuna geus boga kios sorangan bari dina ruko. Sabaraha nyewana oge, tangtu puluhan juta, ck ck ck...
“Yah, lumayan pa ladang tina nabung saalit-saalit..”
Kuring moal poho kana hal nabung tina diri Mang Sodik. Keur kitu aya saurang ibu-ibu ngaliwat.
“Eh, Pa Haji, sareng saha ka dieu?” Pokna. Jelas pisan ditujukeun ka Mang Sodik.
“Nyalira we. Si bibi nuju kanceuh rematikna...” Tembang Mang Sodik.
“Oh..mangga atuh.”
“Mangga, Bu.”
Pa Haji?
“Mamang tos janten haji ayeuna mah?” Cek kuring hayang ngayakinkeun. Luar biasa deui. Lima taun teu papanggih Mang Sodik geus nyieun kaajaiban hirup nu teu kabayangkeun ku kuring.
Mang Sodik ngaheheh.
“Alhamdulillah, Pa, abdi dipaparin rejeki ku Alloh kanggo ibadah haji.”
“Aduh, atuh hapunten...abdi kedah nyebat Pa Haji atuh ayeuna mah...” Cek kuring dibarung ku rasa ajrih.
“Ah, teu kedah, Pa. Abdi leuwih resep disebut Mamang we cara kapungkur he he .. Teu kedah nganggo emebel-embel haji. Aya nu langkung haji batan abdi....“
“Tulisan dina kios masih Bubur Aya Mang Odik nya sapertos dina gorobag?”
Mang Sodik mani ngehkey..
“Muhun, Pa, masih kitu...Etang-etang trade mark abdi eta mah...”
Teu lila kuring jeung Mang, eh Haji Sodik, papisah. Ujug-ujug kuring ngarasa era sorangan ku Mang Sodik. Manehna nu tukang bubur hayam geus bisa munggah haji. Kuring nu jadi guru, malah kepala sakola ayeuna mah, bari disarebut Pa, Bapa, bari pinuh rasa hormat, teu bisa jiga Mang Sodik. Teuing iraha bisa munggah haji.***

lembur simpe, 2013




Tidak ada komentar:

Posting Komentar